Woningbouw, zullen we de pijn een beetje verdelen?

Er is een grote woningbehoefte in het Land van Cuijk, de wachtlijsten zijn lang. Ook u kent woningzoekenden: uw kinderen of misschien u zelf wel die kleiner wil gaan wonen en plaats wil maken voor de volgende generatie. De coalitie heeft de ambitie in de periode 2022 – 2030 4.000 woningen te bouwen. In het huidige bouwtempo gaan we dat niet halen.

Als burgerlid mag ik regelmatig namens Liberaal LVC deelnemen in commissievergaderingen van de Gemeente Land van Cuijk. Bestemmingsplannen en omgevingsvergunningen voor woningbouw staan vaak op de agenda. Particuliere initiatieven, grotere investeerders en sociale woningbouw strijden daarbij om voorrang. Vaak worden geplande projecten aangevochten door omwonenden die vinden dat hun woongenot wordt aangetast. Dit leidt tot langere procedures en extra, kostprijsverhogende, regeltjes voor de initiatiefnemers van de gewenste woningbouw. En we zijn al zo over-gereguleerd in ons kikkerlandje. En de inflatie is al zo hoog! Logisch dat investeerders dan kiezen voor woningbouw in de duurdere vrije sector, waardoor ‘sociale woningbouw’ op zo’n locatie niet mogelijk is. Dat hoeven we die investeerders niet te verwijten. Het is een gevolg van overheidsmaatregelen en onvoldoende sturing op betaalbare woningen dóór diezelfde overheid.

De vele claims op ruimte in Nederland leiden tot scháársere en dus een intensiever gebruik van duurdere grond. Ook in onze gemeente zullen we grond steeds intensiever gaan benutten: méér hoogbouw, inbreiden, ‘dichter op elkaar’. Het privilege ‘ruim en vrij wonen’ dat we als plattelandssamenleving hebben, gaan we dus verliezen. Om het een beetje invoelbaar te maken: vergelijk het eens met “15 hoog wonen in de Bijlmer”. Zó ver zal het in Sambeek, Haps, Grave of Maashees niet komen.

Het is een groot goed dat burgers voor hun eigen belang op kunnen komen. Waar ik echter moeite mee heb, is het oneigenlijk gebruik van niet terzake doende argumenten, de waarheid verdraaien in eigen voordeel of het bewust wéglaten van informatie welke cruciaal is voor het besluitvormingsproces. Vaak NIMBY-gedrag: “not in my backyard”. Iedereen wil meer woningbouw, maar ‘niet bij mij in de buurt’. We willen meer duurzame energie, ‘maar zet die windmolen maar ergens anders neer’. Geen kinderspeeltuin tegenover mij in de straat, want…!? Een nieuwe bestemming voor een bedrijfsgebouw of gebruik van een 2^e inrit….

Dit leidt vaak tot emotionele betogen in de raadszaal en (jammer…) géén inhoudelijke discussie. Een enkele keer wordt zelfs een ordinaire burenruzie tot in de raadszaal uitgevochten. Dat zijn momenten dat ik als burgerlid denk: “Wat doe ik hier? Ik ben geen Rijdende Rechter!”. Ja, uw persoonlijk belang conflicteert met het algemeen belang. Maar zullen we de pijn een beetje delen? Hoe zou ú denken over die buurman/vrouw die u de mogelijkheid tot betaalbaar wonen ontneemt door een bezwaarprocedure te beginnen? Deze woningzoekende zou uw kind kunnen zijn of úzelf 20 of 30 jaar geleden!

En ondertussen ligt er natuurlijk een opdracht bij de overheid om regelgeving praktischer te maken: minder complex, tijdrovend, conflicterend en kostprijsverhogend. Met méér balans in aanbod voor sociale woningbouw versus vrije sector. Op dat vlak is nog genoeg te doen en te verbeteren. En daar mag u óns, als politiek, dan ook op aanspreken.